- од ПРОЛОГОТ на Дон Кихот

„Многупати го земав перото и многупати го фрлав, зашто не знаев што треба да кажам. И ете еден ден, додека седев загрижен пред лист хартија со перото на уво, се потпрев на лакотот врз масата, со раката на образот и мислев што да пишувам, во собата влезе неочекувано еден мој разумен и духовит пријател, па кога ме виде така потонат во мисли, ме праша за причината на мојата загриженост.“