Целиот свет е театар,
а сите мажи и жени само глумци:
секој си има свој настап и свој замин,
и секој во векот свој многу улоги игра,
седумте промени му се седум чинови. Првин ко бебе,
плаче и се лигави во доилкините скути;
потоа ко кенкаво учениче со чанта
и светнато утринско лице ползи ко полжав
за на училиште, невесел мошне; па ко љубовник,
баботи ко фурна и жаљовна песна
за веѓите на саканата пее; па ко војник,
со простачка пис-уста и брада ко на пантер,
брз да навреди, наглит, за кавга спремен,
се топори за меурче слава
пред самоти устина на топот; па ко судија,
мевот подуен од мрсни пилци,
со строг поглед, прописно средена брада,
полн поуки за моралот и излижани фрази
својата улога ја игра; шестата промена го прави
прав арлекин, паљачо во папучи,
со очила на носот и ќеса кај колкот,
калиотите добро сочувани - вилает
преширок за сувите нозе – а силниот машки тенор
станат повторно детски пискав, му трепери
и му шишти; најсетне завршниот чин
пред да се спушти завесата на чуднава, бурна повест,
второто детинство, исконскиот заборав,
во кој е без заби, без виделце, без вкус, без ништо.
превод - Драги Михајловски
No comments:
Post a Comment