Еве ја квечерината ... Од куќите покрај кои минувам доаѓаат мириси на пржено и шумови на садови. Се подготвува вечера, потоа на спиење или на театар. - Ох, премногу сум зацврснал за да пуштам солза; можам да бидам страшен подлец во однос на ѕвездите !
И сето тоа нема никаква, никаква смисла.
По улицата малодушните коњи влечат тешки товарни коли - жените скитаат - мажите се поздравуваат со љубезни насмевки ... А земјата плови низ вселената.
Со едната половина осветлена од сонцето, со другата потоната во темнина што ја пробиваат огнови, гасни светилки, факели со смола или свеќи. - Се водат борби некаде, се случуваат колежи, некаде извршуваат смртна казна, некаде силуваат некоја жена. - Под нас луѓето спијат - има болни што умираат, има погребни врволици што како црна лента се влечат кон гробиштата обрабени од дрвја - и така без крај. И сето тоа врз грбот на огромната земја што кружи низ вечното синило со секавична брзина на молња ?
Квечерина - Жил Лафорг (превод: В. Урошевиќ)
No comments:
Post a Comment